Η Ελλάδα είναι ίσως η χώρα με τον μεγαλύτερο αριθμό αποδεκτών δημοσίων προσόδων από οποιαδήποτε άλλη, τουλάχιστον της Ευρώπης. Πουθενά αλλού δεν υπάρχει η πολιτική συνήθεια ο Πρωθυπουργός κάθε Σεπτέμβριο να εμφανίζεται σε μια αμφίβολης χρησιμότητας οικονομική εκδήλωση, την Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, και να εξαγγέλλει παροχές προς τους πολίτες. Σε όλες τις χώρες ο Πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του διαχειρίζεται τα δημόσια οικονομικά με τρόπο αποτελεσματικό ώστε οι πολίτες, σε ένα περιβάλλον ασφάλειας και οικονομικής σταθερότητας, να προωθούν τα συμφέροντα και τις δουλειές τους. Μοναχά στην Ελλάδα η κυβέρνηση επιδίδεται κάθε χρόνο σε οικονομικές παροχές προς τους πολίτες. Και στη συνέχεια
φέρνει καινούργια φορολογικά νομοσχέδια – κι αυτό ελληνική πρωτοτυπία – για να εξασφαλίσει τους πόρους για τα καινούργια έξοδα που η ίδια αυτόβουλα δημιούργησε.
Με βάση την λογική αυτή η χώρα έφτασε αναπόφευκτα στην σημερινή οικονομική κατάντια. Η αγωνία για το αύριο είναι πλέον πιεστική. Αλλά δίχως να γίνεται ακόμα συζήτηση για την αλλαγή νοοτροπίας και λαϊκών προσδοκιών. Εφ όσον ο κόσμος θα εξακολουθήσει να περιμένει από τον δημόσιο τομέα την λύση κάθε προβλήματος και οι πολιτικοί – κυβερνώντες η αντιπολιτευόμενοι – να βλέπουν το κράτος σαν φιλανθρωπικό περίπου ίδρυμα που οφείλει να απορροφά την ανεργία και να παρεμβαίνει με κάθε ευκαιρία στην λειτουργία της οικονομίας. Ακόμα και σήμερα που έχουμε φτάσει στα όρια της εθνικής μας αντοχής τίποτα στην ουσία δεν έχει αλλάξει.
Η χώρα εξακολουθεί να ξοδεύει πολύ περισσότερα από όσα παράγει. Της είναι κατά συνέπεια αδύνατον να επιβιώσει χωρίς δανεικά. Και αναδεικνύεται έτσι σε ολόκληρο το αποκρουστικό της μεγαλείο η υποκρισία όσων καταγγέλλουν το Μνημόνιο, τους διεθνείς μας δανειστές, το ΔΝΤ και την Τρόικα αλλά την ίδια στιγμή υπεραμύνονται κάθε λογής κεκτημένου κι αρνούνται την όποια περικοπή δημοσίων εξόδων. Με ποιο τρόπο είναι δυνατόν αντιμετωπισθεί η μαγική αυτή εικόνα ουδείς είναι σε θέση να εξηγήσει. Πως θα απεγκλωβισθούμε από την εξάρτηση μας από ξένους πιστωτικούς μηχανισμούς όταν αδυνατούμε να φέρουμε κάποια ισορροπία στα οικονομικά μας και να ελαττώσουμε τα έξοδα που είναι απαραίτητα για την επιβίωση και την κοινωνική μας ισορροπία; Πως θα εξασφαλίσουμε την εθνική μας αξιοπρέπεια, το εξωτερικό μας κύρος και την κρατική μας κυριαρχία αν είμαστε συνέχεια αναγκασμένοι να επιβιώνουμε με δανεικά που μας διαθέτουν οι λογής «μισητοί καπιταλιστές»;
Το ΚΚΕ λ.χ. αρνείται να παραστεί στην συζήτηση στην Βουλή με τον επι κεφαλής του ΔΝΤ Στρός Κάν. Προφανώς επειδή διαφωνεί κάθετα με την σχετική σύμβαση που έχει συνάψει η χώρα μας με τον οργανισμό αυτό. Σεβαστή η άποψή του. Χρησιμότερη όμως θα ήταν η πρότασή του για τον τρόπο αποπληρωμής των εθνικών μας χρεών δίχως την συμβολή του ΔΝΤ.
Καθώς και η άποψή του για τον τρόπο επιβίωσης της χώρας διατηρώντας τα έξοδα στα σημερινά τους ύψη (το ΚΚΕ υπεραμύνεται όλων των υπαλληλικών «κατακτήσεων» και υπερθεματίζει σε προτάσεις για αυξήσεις δημοσίων δαπανών) και δίχως την ύπαρξη δανειστών για να τα καλύψουν. Κάτι παρόμοιο ισχύει βέβαια και για την ΝΔ. Που καταγγέλλει μεν το Μνημόνιο, αλλά δεσμεύεται, στην περίπτωση που θα γίνει κυβέρνηση, να το ..εφαρμόσει.
Το αναπάντητο ερώτημα πάντως παραμένει σχετικά με την αντιμετώπιση του συνεχώς διογκούμενου εξωτερικού μας χρέους. Κάθε εκταμίευση από πλευράς των δανειστών μας διογκώνει την εξάρτησή μας από ολοένα και μεγαλύτερα οικονομικά μεγέθη που βρίσκονται στα χέρια οργανισμών έξω από τον έλεγχο της χώρας. Κι όσο διαρκεί το Μνημόνιο, κι’ εξακολουθούμε να ξοδεύουμε πολύ περισσότερα από όσα παράγουμε, τα χρήματα που εισπράττουμε από τους δανειστές μας θα πηγαίνουν κατά κύριο λόγο σε κάλυψη τρεχουσών αναγκών και πολύ λιγότερο σε εξόφληση παλαιών υποχρεώσεων. Το χρέος λοιπόν θα μεγαλώνει. Εξ ίσου και η εξάρτηση της χώρας. Με άγνωστες και ιδιαίτερα ανησυχητικές μελλοντικές συνέπειες. Ορατή διέξοδος στην διαδικασία αυτή δεν υπάρχει. Κανένας δεν διαθέτει κάποια ικανοποιητική απάντηση.
Για όσο διάστημα την χώρα θα την κυβερνούν παρατάξεις που δεν έχουν το θάρρος να ανατρέψουν τα δεδομένα και, μιλώντας με ειλικρίνεια στον λαό, να αντιστρέψουν την πορεία διόγκωσης του κράτους, τα εφιαλτικά μελλοντικά αδιέξοδα θα είναι πάντα κοντά. Ανεξάρτητα από το Μνημόνιο και τις θέσεις των πιστωτών της χώρας είναι απαραίτητη μια πολιτική δραστικής περικοπής δημοσίων εξόδων. Και οικοδόμησης μιας κοινωνίας απεξαρτημένης από τον δημόσιο τομέα. Για να αρχίσει να δυναμώνει η οικονομία. Και να μειώνεται ουσιαστικά το χρέος. Ώστε να αρχίσουμε να αναπνέουμε όλοι με αισιοδοξία.
